Prolog

„As I kissed her goodbye, I said, 'All beauty must die' ”
Nick Cave & Kylie Minogue – „Where The Wild Roses Grow”

Martwię się o ciebie… Martwię coraz bardziej za każdym razem, gdy widzę, w jaki sposób on wodzi za tobą wzrokiem.

Słowa River Song wróciły w najmniej oczekiwanym momencie. Pamiętała jak ostatnim razem zbyła je uśmiechem, twierdząc, że troska wampirzycy była po postu urocza. Uściskała ją wtedy i – wciąż myśląc tylko o tym, że kobieta jak zwykle była zdecydowanie zbyt ostrożna – z przekonaniem zapewniła, że dobrze wiedziała, co robi. Nie miała złych zamiarów, prawda? Nic nie miało prawa pójść źle.

Aż do tego momentu.

Stojąc na samym środku zlanej księżycowym blaskiem polany i spoglądając w dotychczas łagodne oczy drapieżcy, zrozumiała, że popełniła błąd. Nie była w stanie stwierdzić w którym momencie, ale to tak naprawdę nie miało znaczenia. Zabrnęła zbyt daleko, choć zdecydowanie nie miała takie zamiaru. Pogubiła się, ale…

Nie, to nie tak. On się pogubił i to może bardziej, niż do tej pory podejrzewała.

– Boisz się mnie, Roso?

Jego głos był łagodny i rytmiczny. Znała ten niemalże czuły, pełen emocji ton – sposób, w jaki akcentował kolejne słowa, sprawiając, że nawet najprostsze z nich brzmiały jak poemat. Zazwyczaj wsłuchiwała się w nie jak oczarowana, prosząc o to, by powiedział coś jeszcze. Tej nocy jednak czuła wyłącznie strach.

Nie odpowiedziała. Nie ufała na tyle ani swojemu głosowi, ani napiętemu do granic możliwości ciału. Cofnęła się o krok, a potem kolejny – tak po prostu, bezwiednie poddając się narastającemu w jej wnętrzu pragnieniu. Zauważyła, że kąciki jego ust drgnęły, ale w uśmiechu, którym ją obdarował, nie doszukała się niczego uroczego czy ciepłego. Widziała wyłącznie gorycz i to wystarczyło, by wzbudzić w Rosie jeszcze silniejszy niepokój.

Serce omal nie wyrwało jej się z piersi, kiedy mężczyzna ruszył w jej stronę.

– Boisz. – To nie było pytanie. Prawda była taka, że od samego początku znał odpowiedź. – I chyba mi się to podoba… Szkoda, że nie możesz zobaczyć swojej miny. – Lekko przekrzywił głowę, jakby chcąc spojrzeć na nią pod innym kątem, by wyciągnąć dodatkowe wnioski. – Dobra bogini, twoja ekspresja jest niesamowita.

– Proszę…

Brwi mężczyzny powędrowały ku górze. Spojrzał na nią tak, jakby widzieli się po raz pierwszy, nagle prostując się niczym struna.

– Hm? – mruknął, nie odrywając od niej wzroku. – Powtórzysz? – dodał, choć nie wątpiła, że doskonale ją słyszał.

– Proszę – zaczęła raz jeszcze. Przełknęła z trudem, bezskutecznie próbując zapanować nad drżeniem głosu i paniczną nutą, która wkradła się do jej tonu. Okazywanie strachu było najgorszym, na co mogłaby się zdecydować, a jednak… – Jesteśmy… przyjaciółmi, tak? Przyjaciółmi – powtórzyła i chciała dodać coś jeszcze, ale jego śmiech skutecznie ją powstrzymał.

Skuliła się przez moment czując tak, jakby z całej uderzył ją w brzuch. Znów się cofnęła, tylko cudem nie potykając o własne nogi.

Źle, nie tak. Nie powinna tego mówić, ale…

– Och, Roso…

To niebezpieczna gra. Uwierz mi, że wiem, co mówię, przypomniała sobie kolejne słowa River. Teraz wydawały się aż tak oczywiste! Zdecyduj się i skończ to, zanim wszyscy na tym ucierpicie.

Może gdyby posłuchała odpowiednio wcześnie, nic by się nie stało. Może gdyby…

Ale nie zrobiła tego.

Nie miała pewności, które z nich zareagowało jako pierwsze. Wiedziała jedynie, że w którymś momencie puściły jej nerwy i bez zastanowienia rzuciła się do biegu. Zwracanie się plecami do kogoś, kto wzbudzał w niej niemalże paniczny lęk wydawało się najgłupszym z możliwych posunięć, ale nie mogła się powstrzymać. W jednej chwili stała jak sparaliżowana, a w następnej sekundzie kluczyła między drzewami, pragnąć znaleźć się jak najdalej od zalanej srebrzystym blaskiem polany.

I od niego, chociaż nie zamierzał odpuścić. Usłyszała, że za nią podążył, natychmiast rozpoczynając pogoń.

Drapieżnik ruszył na łowy, a ona była jego celem.